پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

شاید کمتر سینماگری تصور می‌کرد پس از دو سال سخت کرونا و همزمان با افزایش رکود اقتصادی در کشور، در حالی که امید به رونق سالن‌های سینما می‌رفت، به ناگاه شعله اعتراضات پس از مرگ مهسا امینی و اعتراضات شهروندان بار دیگر گریبان گیر سینمای ایران شود. گزارش حاضر در واقع، خلاصه‌ای از سال آماری سینمای ایران در سال ۱۴۰۱ است، سالی که سینمای ایران در آن، با امید به آینده‌ای نیک و پربار، وارد مسیر ارتقا و همچنین جبران مافات گذشته شد، چند‌ماهی را مست از حضور مخاطبان و فروش نسبی آثار به خوشی گذراند، در نیمه‌های راه از نفس افتاد، در نیمه پایانی راه با دوپینگ خواص بار دیگر اندکی قد راست کرد و حال در انتهای این راه پر پیچ و خم کماکان دورنمایی از آینده خود ندارد.‌ای کاش که بذر امید این سینمای نیمه جان را آفت یأس و بی‌فردایی نخشکانده باشد.

منیژه حکمت معتقد است سینمای کشور به فساد کشیده و هدف اصلی در آن کسب درآمد شده است، وگرنه می‌توان فیلمی مانند «بندر بند» ساخت که نهایت بودجه آن ۸۰۰ میلیون تومان باشد.

یک کارگردان سینما بیان کرد که در حال حاضر یک سانسور هوشمند بر ما حاکم است که در قالب آن صاحبان سرمایه پیش از وزارت ارشاد دست به سانسور فیلم‌ها می‌زنند.

شیوع کرونا و آسیبی که این ویروس به صنعت سینما وارد کرده است تاکنون در ایران سابقه نداشته است. این در حالی است که این صنعت در معرض نابودی است.